Na grupnoj izložbi autora Vasilija Sujića, istoričara umetnosti i likovnog kritičara, predstavljaju se: Miodrag Mlađović, Branko Raković, Perica Donkov, Savo Peković, Mihailo Petković, Dušan Junačkov, Dušica Pejić i Jelena Đurić, umetnici srednje generacije, već afirmisani, ali i mlađI učesnici koji još uvek preispituju svoje pozicije u okvirima apstraktnog slikarskog jezika. Ova postavka ukazuje na pojedine likovne pojave u Srbiji posle dvehiljadite godine koje se kreću od bliskih polazišta, a potom razvijaju autentični izraz, uz naglašeni individualizam u konačnom konstruisanju dela. Osnovna ideja je, prema rečima autora izložbe, predstavljanje ’’različitih pristupa koji pripadaju apstrakciji – od asocijativne, preko geometrijske do enformelnog konstruisanja slike’’, zasnovanih na amblematskom stavu Rudolfa Arnhajma o ’obliku na svakom nivou apstrakcije…’,,

(…)

Ukazivanja na odnos apstrakcije i unutrašnje prirode stvari kod odabranih umetnika i povratna reakcija koja se ovde odigrava nije u direktnoj vezi sa vizuelnim sećanjima za istorijsku zaostavštinu, već je u pitanju unutrašnja potreba svakog od autora.

Analiziranjem opusa odabranih umetnika uočava se da se oni mogu posmatrati i pojedinačno i u međusobnim dodirima i prožimanjima. Korišćenje forme je na jedan način prisutno kod Branka Rakovića, a na drugi kod Mihaila Petkovića. Sličnu tenziju i snažan prodor iznutra ka površini vidljiv je kod Dušana Junačkova i Perice Donkova, ali njihove crne mase govore različitim jezikom. Kod Miodraga Mlađovića je zanimljiv izlazak u treću dimenziju, izlazak koji ipak ostaje na granici prikazivačkog sa jakom tendencijom ka apstraktnoj geometrizaciji. Jelena Đurić i Dušica Pejić su generacijski bliske, a njihov likovni jezik je i bitno različit a, istovremeno, izuzetno blizak, dok Savo Peković svoju poetiku vodi i ka apstraktnom i ka predmetnom istim intenzitetom u oba smera.

Vasilije Sujić, istoričar umetnosti ( iz predgovora kataloga)