Srđan Đile Marković (1959), Vladimir Markoski (1970) i Vladislav Šćepanović (1971) članovi su umetničke grupe HARD SOC osnovane 1998.g, koja od tog vremena ideju socijalno angažovane umetnosti arbitrira na sasvim specifičan način i sugeriše je putem projekta pod nazivom Estetski iracionalizam – paradigma savremenog doba. Na slikama srednjih i velikih formata, ovi autori tematizuju pitanje medija i njihove uloge u opštoj spektakularizaciji stvarnosti. Polazeći od te osnovne pretpostavke i gradeći kompozicije odabranih narativa, umetnici nastoje da, kroz konvencionalni slikarski medij sugerišu procese ,,reauratizacije umetničkog dela, preispitujući iznova Benjaminovu tezu o gubitku aure usled tehničke reprodukcije…”

(…)

Ono što je važno za umetničku grupu Hard soc je što ona uvodi narativni element u slikarstvo. Dakle, za nas slika ima narativ a ne samo značenje. Narativ u slikarstvu mi postižemo sa više slika koje imaju svoj narativni tok u okviru jedne slike ili sa nizom slika povezanim narativnim tokom. Tako da su kod nas poruke jasno iskazane i one imaju onu snagu koju nosi slika a u isto vreme govore o svetu kroz punktumski magnetizam (Bart) koji je, po našem mišljenju, karakteristika kvalitetnog dela.

(…)

Slikarstvo je u košmaru reprodukovane slike i informacije u mogućnosti da kroz selektovanje, kombinovanje, montiranje i ručno izvođenje, povrati auratičnost (Benjamin) i referencijalnost čoveka kao subjekta koji promišlja, u odnosu na mnoštvo informacija koje ga okružuju, i da kroz povratak onog jedinstvenog i neponovljivog, koje se može postići samo kroz prevazilaženjem virtuelizacije i serijske proizvodnje, izgradi delo sa kritičkom svrhom. Čak je sama kritika i subverzija, zašto ne reći i destrukcija u odnosu na celokupnu spektakularizaciju, razlog da takvo delo postane trajno. Upravo to što poseduje svoj identitet umetničko delo čini daleko postojanije od spektakularnih matrica i estetizovanih informacija koje proždiru jedna drugu, stvarajući svet nestalnosti i simulacije. Trajnost je značajni vid subverzije i destrukcije u odnosu na društvo u kome treba proizvoditi i trošiti do izbezumljenja i biti usisan u kovitlacu ništavila.

Vladislav Šćepanović (iz predgovora kataloga)