Brankica Končarević (1974) predstaviće se serijom crteža nastalih poslednjih nekoliko godina. Serija nadograđuje izvorno skulptorska razmišljanja ili replicira pojedine istorijske primere slikarstva 20. veka, a na temu ljudskog tela i njegovih antropoloških kvaliteta u odnosu na neposredno industrijsko okruženje. Telo, kao centralni motiv, pojavljuje se već fragmentisano, razgrađeno, a potom rekombinovano u imaginarne celine sa posebnim značenjem za samog autora. Promišljanje odnosa između unutrašnjosti i spoljašnjosti, fiziološkog i motoričkog, žive i nežive prirode, kreira mešavinske žanrove tela u slikarstvu, novostvorene subjekte bez retoričke osovine.

(…)

Razumevanje naših tela i nas samih je ušlo u novu dimenziju: posebno sa mogućnošću da se ostvari želja da se poništi naš trenutni biološki dizajn i zameni naprednijim oblikom, što je i postalo izvodljivo uvođenjem novih tehnologija.

Strast starih anatoma se vratila. Ovog puta, reč je više o umetničkim pokušajima da se iskorene i preostale misterije tela. Obelodanjivanje tajne više nije viđeno kao misteriozna alegorija ili upozorenje. Fragmentarno i secirano, telo je postalo savremena metafora koja postaje direktna pretnja predstavljanju tela kao celog, otkrivajući njegov krhki i paradoksalni potencijal. Ono otkriva telo kao gomilu mesa, kostiju i mišića; ono otkriva telo koje je u svakom pogledu nepotpuno: neodređeno je, amorfno i predstavlja niz nepovezanih potencijala.

Slike seciranih tela nas ispunjavaju mešavinim nelagodnosti i olakšanja. Nelagodnost leži u činjenici da smo konstantno suočeni sa slabošću naših tela, koje nas podseća na izgubljene bitke sa prirodom i evolucijom, kao i na naš krhki potencijal. Savremeni čovek je uspešno prevazišao moralne klasifikacije stvorene u prošlosti samo da bi ih zamenio svetom bez tajni, telima bez organa, kreacijom klonova, nagim telima, epidermnim vrećama. Kroz radikalne strategije je izvodljivo stavaranje post-human tela. Ali trebalo bi da postoji jaka svest o tome da je svako telo stvoreno kroz bolne promene i beskrajne borbe unutar njega samog ( My body is my battleground , kaže Barbara Kruger na čuvenom plakatu iz osamdesetih).

Brankica Končarević ( iz predgovora kataloga)