Važnost filma je poslednjih decenija istaknuta kada mu je, kao moćnom mediju ukazana velika pažnja. Tada je postao predmet svestranijih kritičkih proučavanja. S obzirom da važnu ulogu u građenju filmske percepcije imaju likovne umetnosti, izložba SLIKARSTVO I FILM je upravo posvećena odnosu između ove dve oblasti. Izložba prati iskustva koja su se na tom planu odvijala u evropskoj i srpskoj umetnosti. Okosnicu čine dokumentarni filmovi Živka Nikolića, koji po mišljenju Zdravka Vučinića, autora izložbe, velikim delom počivaju na likovnoj perfekciji. Paralele su pravljene sa primerima iz istorije evropskog slikarstva (Karavađo, Žorž de la Tur, Rembrant..). Osim toga, postavka u galeriji obuhvatila je radove Petra Lubarde i Vojislava Stanića, koji na najbolji način potkrepljuju ovo stanovište. Izložena su i dela Miće Popovića, koja ukazuju na to kako je iskustvo u radu na filmu, uticalo na njegovo slikarstvo. Ovo je prva izložba te vrste kod nas, koja govori o složenim odnosima između slikarstva i filma, i otvara mogućnost novog tumačenja filmske optike.

(…)
Nikolić je često isticao da je likovnost imanentna filmu, da je čvrsto vezana za njegovu unutrašnju strukturu, pa zato treba da nađe mesta u građenju filmske percepcije jer se pokazuje delom njene važne vizuelne komponente. U tom smeru izraz je usavršavao s krajnjom osetljivošću. Sažimao ga je, brusio i svodio na primarne naznake koje su odgovarale zamisli koju je sledio. To se može pratiti u kontinuitetu, iz jednog u drugo snimljeno delo. Rukopis je vremenom postao čistiji, izražajniji. Ustvari, sve što je stvorio jeste zaokružena, jasno uspostavljena, likovnošću prožeta forma koju je bogatio, osmišljavao novim sadržajima i, iz filma u film, oblikovao na nešto drugačiji način.
(…)
On je ispoljio osećaj za detalj, duh vremena, za humor, ne baš optimistički obojen, dar za plasticitet, smisao za sintezu oblika, likove pojednostavljene u izgledu, koje prate jaki kontrasti osvetljenja, potom njihov pokret, mahom povezan sa izvornim ambijentom, usporene ritmove, napokon za hijerarhiju planova, koji se međusobno prožimaju. Ove su se naznake provlačile kroz skoro sve faze njegovog razvoja, pa se mogu smatrati osnovom na kojoj se temeljio opus koji je ostvario.

Zdravko Vučinić (iz predgovora kataloga)