Jedna od najintrigantnijih ličnosti boemskog Beograda Slavoljub Slava Bogojević (1922-1978), kao umetnik je pobuđivao pažnju svojih savremenika i o njemu je dosta pisano, ali nikada nije postao predmet sistematičnijih naučnih istraživanja. Jedinstvena postavka slika i crteža izloženih u Prodajnoj galeriji `Beograd`, zaokružuju raspon manje retrospektive. Odabrani radovi otkrivaju afinitet autora prema ideogramskom i kaligrafskom, prostorima ’mekih’ linijskih modulacija i fluidnog boje koji kreiraju onirički ambijent stalno izmeštanih pejzažnih perspektiva, kao i slikarski duh koji ekvilibrira između lirske apstrakcije i poetskog konstruktivizma. Ovo bi bila prilika da se podsetimo na specifičnu sudbinu i eklekticizam jednog stvaralaštva, iniciramo nova istraživanja i otvorimo mogućnost za ravnopravno uključivanje ovog umetnika u tokove domaće slikarske tradicije.

(…)

Upravo se navršavaju tri decenije od smrti Slavoljuba Bogojevića, slikara, ilustratora, skulptora i pesnika, nesvakidašnje ličnosti koja je obeležila drugu polovinu prošlog stoleća.

„Aluzivno i simbolično“, izraženo jezikom odnosa bliskih Vilonovim ritmovima, slikarstvo koje je donela izložba 1959. u Muzeju primenjene umetnosti, pokazala je kako se Bogojević odnosio prema prirodi u kojoj nalazi inspiraciju. U ovim njegovim, u slobodne konstrukcije preraslim predelima, vlada kristalno jasna svetlost i siguran red linearnih ritmova i bojenih planova. /Dijagnoza, Oseka/.

Slike Slave Bogojević tumače ljudske sukobe i sukobe savremenog sveta uopšte. Ukazuju na ritam velikog grada. Govore o usamljenosti, o strahu od zatvorenog prostora, o potrebi za harmonijom, čežnji za suncem, za nekim beskrajnim prostranstvima. Ovakvu atmosferu umetnik je postigao čistim i mirnim linijama, linijama što se nastavljaju i kad se njihova paučinasta nit više ne vidi, linijama čiji se tok nigde ne zaustavlja /Pučina, Putokaz/. Boje planova, ograničenih linijama, hladne su ali profinjene, odabrane su među najređim nijansama sivih, ljubičastih, maslinastih /Prekinuta partija/. ’Bogojević je potvrdio da nije više arhitekta prostora, nego njegov istinski pesnik’ (K.Ambrozić)

Zdravko Vučinić (iz predgovora kataloga)