Kratka biografija: Gordana Čekić (1959) diplomirala je i magistrirala na slikarskom odseku Fakulteta likovnih umetnosti u Beogradu 1994. Do sada je imala 15 samostalnih i izlagala na preko 70 grupnih izložbi u zemlji i inostranstvu. Dobitnik je brojnih nagrada i priznanja za slikarstvo i crtez (Nagrada za slikarstvo iz fonda “Riste i Bete Vukanovic“, Perspektive , izlozba meseca septembra radio “Pingvina“, druga nagrada na trecem bijenalu akvarela 1997.g…). Međužanrovska istraživanja u duhu postkonceptualne prakse i analitičkog slikarstva, fotografski rad Gordane Čekić dovodi u vezu sa akvarelom i objektima od parafina.
(…)

Radovi iz ciklusa Sećanja, nastali u proteklih deset godina, bave se različitim aspektima istraživanja makro i mikro celina, odnosom javnog i ličnog prostora. U delu ciklusa pod nazivom Arhitektura, fotografisanjem odabranih fragmenata urbane celine (pretežno delovi Novog Beograda), izgrađenje su složene likovne celine oslobođene svog prvobitnog funkcionalnog značenja. Usredsredjujući se na detalje kao što su prozor, deo pločnika, odraz zgrade u bari posle kiše itd, umetnica stvara specifičan vokabular spoljnjeg sveta, upadljivo lišen prisustva ljudske figure.

Postavljajući fotografije na zidove galerije autor im dodeljuje ulogu jedinstvenog omotača i arbitra između intimnog i javnog prostora. Centralni deo ambijentalne celine, prezentovan je u vidu trpeze na kojoj su postavljeni radovi na papiru kao i predmeti simboličkog značenja. Inspirisani ornamentikom veza i ručno tkanih prostorki, svojevremeno sastavnim delom enterijera srednjovekovnih sakralnih gradjevina ili prostora individualnog obitavanja, oni, ipak, ne ponavljaju neku konkretnu ornamentalnu matricu. Ovi radovi uvode vremensku dimenziju, sugerišu atmosferu intimnosti, prisne bliskosti izmedju čoveka i predmeta, tišinu zaštićenih prostora. U svom plastičkom sloju, oni ukazuju na izvodjačke karakteristike prefinjenosti i posvećenost autora samom procesu rada. Pored pomenutih, konvencionalnih likovnih materijala, umetnica se koristi i materijalom ne-likovnog porekla kao što je parafin. Postupkom oblikovanja parafina u ravne pljosnate površine, koje fingiraju izgled i čvrstinu mermera, umetnica svesno negira njegova izvorna svojstva, problematizujući odnos čvrsto-meko, odnosno spolja – iznutra.

Svetlana Jovanović, istoričar umetnosti (iz predgovora kataloga)