Ciklus radova LINEA ALBA I – II Katarine Alempijević (1977) čine dva segmenta: crteži nožem u belom papiru koji sugerišu stvarnu i imaginarnu anatomiju ženskog tela i objekti, minijature od papira – motivi su haljine u ormarićima. Linea Alba – bela linija je medicinski, anatomski naziv za liniju na središnjem delu abdomena, sačinjenu od vezivnih vlakana, koja se vertikalno spušta od grudne kosti do pubisa, i predstavlja hirurški put u telo. Radovi kao osnovno motivsko polazište imaju žensko telo koje postaje pretekst za preispitivanje metaforičkih premisa tela i telesnosti. Pokušaj harmonizacije značenjske i plastičke strukture naglašen je i samim materijalom od koga su radovi načinjeni – papirom, koji danas deli sudbinu tela: prekomernom upotrebom, potisnut je njegov suštinski značaj, materijalni kvalitet i brojne mogućnosti koje pruža.

(…)

U prvom delu ciklusa LINEA ALBA Katarina Alempijević uspostavlja shematski modul, umožavanjem siluete figure žene ona u fizičkoj telesnosti preispituje poetski prostor Tela, njegove zone Erosa i Tanatosa. Praktično, kao vidljivi modeli našeg iskustva, sheme nam pomažu da od haosa koji nas okružuje načinimo red. Autorka tako nastavlja svoja preispitivanja ne/vidljive propustljivosti sezonskih čulnih i/ili fizioloških promena započetih još u njenim ranim radovima Vrtovi, pre desetak godina. U novim radovima koristi druga sredstva; kontura i arabeska integrisani su u kompoziciono tkivo, a floralni elementi koji su pratili liniju epiderme sada naseljavaju i/ili izrastaju iz unutrašnjosti tela/bića rascvetavajući tajanstvene prostore linea albe.
Jedna od odlika prirode rada Katarine Alempijević je perfekcionizam i preciznost u kojoj, ne gubeći se u prevodu od prirodnog do artificijalnog, dečijom udubljenošću u proces crtanja nožem, strukturiše kompozicionu shemu harmonizujući odnos detalja sa celinom. U njenom naglašenom istraživačkom impulsu crtež je bio i ostao paradigma od koje sve počinje i koji, bez obzira na različite alatke ili forme u njegovom nastajanju, potencira čulnost i ranjivost prizora.
U ciklusu LINEA ALBA I crtež nastaje urezivanjem linije nožem u belom papiru, a deset istovetnih silueta atlasa ženskog tela u prirodnoj veličini iniciraju kompleksne idejne slojeve – od rodnog identiteta i pitanja pozicije ženske umetnosti, preko hrabrosti i slobode izbora, snova i tajni, do simptoma traume tela i ranjivosti uslovljene personalnim stanjima i autobiografskim situacijama.
Silueta žene, lajt-motiv ovog rada, kao otvorena matrica prima čitljivu mrežu crteža koji telesnu mrežu krvnih sudova ili nerava naseljava ružama i/ili njihovim bodljama, pupoljcima, cvetovima, leptirima; raširene, prazne šake asociraju na vrstu ženskog posla koji ne ostavlja traga. Žena-mreža je i prazan kavez sa otvorenim vratancima, a kad prsti ruku ili nogu završavaju cvetovima, srcem među prstima uzdignute ruke, rukom u kojoj je ptica, ponavljaju se u ovom prostornom crtežu bajkoviti rituali koji osnažuju snove i sećanja.

Ljiljana Ćinkul, istoričar umetnosti (iz predgovora kataloga)