Antička skulptura poslužila je autoru kao inicijalno polazište i predmet kritičke analize ideje o lepom i uzvišenom, ali i ideje o uravnoteženom skladu tela u odnosu na njegovo okruženje i društvene rituale. Mesto tela evocirano u odnosu na autentične prostore kulta (antički hram), savremeni konzumerizam (muzeji i galerije) ili alternativne prostore govora o egzistencijalnom i potencijalu sećanja, centralna je tema izložbe koju čini jedinstvena celina skulptura iz najnovije produkcije i autorska fotografija antičke skulpture iz muzejskih zbirki, nastala na umetnikovom studijskom putovanju kroz Grčku pre više od petnaest godina.

(…)

Ako se motivacija umetnika i odvija u pravcu da se oživi grčka umetnost i određeni antropološki princip, onda se ona prepoznaje na jednom sasvim specifičnom nivou. Centralna tema svakog kadra je uvećan i ponovljen fragment ruke i gesta. Odabrano fotografsko kadriranje ili umetnikovo sećanje kojim se oživljava priča o genezi gesta i to svakog pojedinačnog gesta u antičkoj umetnosti, funkcionišu kao vektori u organizaciji njegovog skulptorskog rada mnogo godina kasnije. Nauk antike pretpostavio je da genezu gesta u umetnosti vidimo kao posrednika za optimalnu usklađenost između idealne retoričke figure, zaustavljenog trenutka neke događajne ili istorije mita, sa jedne, i formativnog fragmenta novog oblika života, pulsacije telesnog i čulne memorije, sa druge strane. Čitava jedna koreografija gestova ruku, u skulptorskom opusu umetnika, vremenom dobija na značenju izolovanog fenomena, metafore za telo u kontaktu sa sopstvenim prostornim okruženjem i svojevrsnog indeksa imaginarne ‘fizionomije disanja’.

Jelena Krivokapić (iz predgovora kataloga)