U četvrtak 14. aprila u 19 časova otvara se izložba
Saše Pančića
Nula forma
14 – 28. april 2016.
Najnoviji ciklus radova Saše Pančića razvija se na reinterpretacijama teorija ruskih avangardnih umetnika i njihovih istraživanja u oblasti iracionalnog prostora koji, prema Maljeviču, počinje i završava se u Nultoj formi Crnog kvadrata. Polazeći od ovog, ali i od bliskih koncepata posleratne skulpture poput Čilidine arhitekture praznine i Seraovih dinamičnih ploha, autor kreira seriju objekata-skulptura zamišljenih kao granične forme koje opcrtavaju prostor nevidljivih tela koja postoje i kreću se na granici između poznatog i nepoznatog. Prema rečima autora novonastali objekti od papira, metala i industrijske gume, zapravo su ,,vrhunci dinamičkog jedinstva vremena i prostora pre nego što će konačno postati zarobljeni formom”.
Saša Pančić (1965) diplomirao je i magistrirao na Fakultetu likovnih umetnosti u Beogradu. Učestvovao je na više selektovanih grupnih i preko dvadeset samostalnih izložbi u zemlji i inostranstvu. Njegovi radovi se nalaze u javnim prostorima u Laponiji, Bugarskoj, Srbiji, kao i u više privatnih kolekcija širom sveta.
(…)
Kako sve počinje, šta čemu prethodi, kako se odvija kretanje linije pokrenuto unutrašnjom tačkom i kako se ta linija pretvara u površinu da bi se na kraju podigla u prostor? Sve to na jedan osoben način možemo pratiti kroz serije crno-belih papirnih objekata, radova od gume, metalnih objekata, i na kraju video rada.
Kompaktni u svojoj logici, ti radovi svedoče o nestalnosti oblika, njihovoj neprestanoj promenljivosti koja upućuje na činjenicu da mi, svojim prisustvom, presecamo tokove nevidljivih sila. Postavljeni u vertikalno-horizontalne tačke preseka, u linije sfernih i kružnih pulsiranja, ulazimo u nepredvidljive tokove, onaj splet elemenata koji nam upravo ovi radovi sugerišu. Krećemo se fizički mentalno i emotivno, kroz crno-bele slojeve papira, prosečene skalpelom po dubini, prepoznajući ritmički stepenovan prostor na način da on u okviru svoje imaginarne zvučnosti i zadatog kontrasta, paradoksalno miri date suprotnosti.
Objekti od gume, ospoljeni putem savitljivosti materijala, relativiziju prostornu zapreminu. Fizički se podižu iz ravni, a suštinski se ,,izlivaju” iz senke, da bi tu, pred nama, u svojoj apstraktnoj prisutnosti, potvrdili suštinu svog dinamičkog porekla. Naizgled na suprotnoj strani su metalne skulpture, ili kako ih autor naziva objekti, vijugavih linija i oštrih uglova sa isečenim površinama metala. Te površine su horizantalno-vertikalnom orijentacijom podignute u trodimenzionalni prostor, čime je uspostavljena ravnoteža ,,dozvanih” i ,,izlivenih” ritmova.
Dragica Vuković, istoričar umetnosti (iz predgovora kataloga)
