Ciklus slika Dušana Junačkova (1952) nastao poslednje tri godine predstavlja nastavak autorovog kontinuiranog istraživanja slike kao polja, tela i objekta, uz eksploataciju različitih ne-estetskih postupaka. Identični formati, naglašena faktura kao osnovni nosilac ekspresivnosti, simbolički potencijal crnog, neka su od svojstava ovog ciklusa koji ga čine bliskim najvitalnijim oblicima istorijskog enformela. Međutim, bez obzira na formalnu sličnost sa modernističkim i postmodernističkim modelima, ovi radovi nenarativne i neestetske strukture pre svega imaju karakter umetnikove izjave o mogućnosti opstanka ovakvog tipa slikarstva u uslovima ekspanzije vizuelnih senzacija koje se sve agresivnije plasiraju putem masovnih medija.

(…)

Slikarstvo koje se namerno lišava svakog iluzionističkog predstavljanja slikarskog prostora, koje prostor slike potpuno poistovećuje sa dvodimenzionalnom materijalnom podlogom /površinom, jeste slikarstvo koje uvažava i nasleđuje temeljne tekovine slikarske kulture istorijskog modernizma. Slikarstvo Dušana Junačkova jeste takvo još i po tome jer nastaje kao subjektivna intimna potreba umetnika koji se najbolje oseća u zatvorenom prostoru svoga ateljea i time što zahteva izlaganje u “beloj kocki” čistog galerijskog prostora, po mogućnosti postavkom slika u seriji istovetnih ili vrlo srodnih formata. No od tih kanona istorijskog modernizma ovo slikarstvo udaljava se time što umesto estetske prerade predmetnog motiva ili pak estetske obrade apstraktne forme, u prvom slučaju sveta izvan sâme slike a u drugoj sveta slike kao takve, upućuje na autoreferentni “svet slikarstva”, još šire od toga, na autonomni “svet umetnosti”, potvrđujući da umetnik treba da u praksi promišlja sâmu prirodu umetnosti dok se umetnošću bavi, povezujući produkciju umetnosti i refleksiju o umetnosti u jedan isti, u isto vreme operativni i mentalni proces. Ukoliko, drugim rečima, slikarstvo danas uopšte može da opstane nezavisno od upliva ekspanzije masovnih medija onda je to pre svega ukoliko uspe da mu ništa izvan sebe samoga ne treba, ukoliko je upravo kao slikarstvo dovoljno samom sebi, najzad ukoliko slikar kao svoju bitnu vokaciju želi da brani i uspeva da sačuva samosvojnost i samostalnost sopstvene umetnosti.

Ješa Denegri (iz predgovora kataloga)