Sledeći hronologiju razvoja grafičkih tehnika, autor izložbe Nenad Nikolić priredio je kolektivnu izložbu akvatinte na kojoj će biti predstavljeni radovi nastali sredinom XX veka koja se nalaze u zbirci Akademije likovnih umetnosti u Beogradu. Dušan Gavela, Emir Dragulj, Živko Đak, Stevan Knežević, Radovan Kragulj, Marko Krsmanović, Danica Masniković, Branko Miljuš, Miodrag Rogić, Mladen Srbinović, Mihajlo Čumić, neki su od autora čija će dela biti izložena na ovoj postavci. Osnovna zamisao je da se kroz izložene radove šira publika upozna sa svim specifičnostima akvatinte kao grafičke discipline. Izložbe iz ciklusa Beografika već godinama nailaze na dobar prijem kako u javnosti, tako i kod umetnika, i doprinose edukaciji mladih autora i sagledavanju mogućnosti svake od predstavljenih tehnika.
(…)
Akvatinta pripada tehnici duboke štampe u kojoj se forma za otiskivanje dobija hemijskim putem: nagrizanjem kiselinom najčešće cinkane, bakarne ili mesingane ploče. Tehnike duboke štampe dele se na: mehaničke (bakrorez, suva igla, punciranje, mecotinta) i hemijske (bakropis, akvatinta, rezervaž itd.)
Postupak kod izrade akvatinte, u najjednostavnijim crtama je sledeći: na metalnu ploču se mora naneti prah kolofonijuma (smolaste izlučevine crnogoričinog drveta nazvane po mestu Kolofonu u Maloj Aziji odakle se dobijao), ili fini prah asfaltne smole, koji se zatim zagrevanjem zapeče za površinu ploče, kako bi prilikom potapanja ploče u kiselinu zalepljene tačkice smole štitile metal od nagrizanja. Na mestima gde nema tačkica smole otvoren je put kiselini koja će nezaštićenu površinu produbiti do željenog nivoa.
Višefaznim nagrizanjem (i zaštićivanjem odabranih površina lakom) dobija se ,,šmirglasta” grafička površina bogata tonskim gradacijama, sa sitnijim ili krupnijim tačkicama koje različito zadržavaju boju, pa samim tim i omogućavaju štampanje različite skale tonova – od najsvetlijih do najtamnijih…

Nenad Nikolić, istoričar umetnosti (iz predgovora kataloga)