Radovi Gordane Baškot (1957) nastajali poslednjih nekoliko godina objedinjeni su u ciklus slika zasnovan na iskustvu proučavanja tradicionalne ritualne indijske umetnosti na samom njenom izvorištu. Kao sublimacija intimnog doživljaja i neposredno proživljenog susreta sa idejama tantričkog učenja, najnovija serija slika generiše se u procesu reinterpretacije formalnih odnosa oslobođenih strogo definisanih inicijalnih simboličkih premisa hinduizma. Svojevrsna apstraktna topologija stvara se nanošenjem brojnih bojenih slojeva na platno i svilu, a vibrantna energija novonastalih formi samo je privid lakoće, i produkt je dugotrajnog, koncentrisanog napora i disciplinovane meditacije.

(…)

Igra suprotnosti koja se najdoslovnije odvija u diptisima velikih formata evocira izvorne dualističke principe tantričkog, ali i drugih istočnjačkih religijsko- filozofskih sistema. Odnosi duh/materija, praznina/punoca, individualno/univerzalno, svetlost/tama, aktuelizovani još u teorijskim spisima umetnika rane apstarkcije, iskazani su suprotstavljanjem plastičkih kvaliteta ovih udvojenih kompozicionih rešenja. Dostizanje konačne harmonije moguće je jedino direktnim sučeljavanjem krajnosti koje su ovde sugerisane kolorističkim kontrastima, različitim slikarskim podlogama, ali i upotrebom materijala – transparentnost gvaša na svili nasuprot zgusnutim ahromatskim platnima nastalim nanošenjem brojnih slojeva akrilika.
Variranje istovetnog odabranog motiva koji se neograničeno ponavlja sa razlikama, jedna je od često eksploatisanih operacija postmodernizma. Ipak, optičke senzacije treperenja ili lebdenja formi u bestežinskom prostoru koji se ovim postupcima proizvode, u osnovi su lišene kako konceptualnih tako i simboličkih potencijala, i pre bi se mogle razumeti kao vizuelni ekvivalent autorkinim unutrašnjim putovanjem neprevidivim prostorima nadčulnog sveta. U nastavku, traganje za idealnim odnosima kulminira u poliptihu sastavljenom od slika manjih dimenzija u formaciji kojom se još jednom ponavlja pra-oblik, dok se tragovi asocijativnosti nude samo kao jedna od nebrojenih mogućnosti. Aluzije na stvarne i imaginarne biomorfološke, geološke ili čak organičke strukture pojedinačnih delova, u konačnom utisku postepeno iščezavaju i gube se u neponovljivoj kombinatorici celine.

Sanja Todosijević, istoričar umetnosti (iz predgovora kataloga)